Ny bok, nye muligheter! Eller hva?

– Håpar jo det. Hadde vore keisamt å gjenta seg sjølv.

Den forrige boka, og debuten din, Purkene snudde seg, gikk jo fryktelig bra! Men så ble det stille fra deg? Hva skjedde? Gikk du lei av å skrive?

– Lei og lei. Det er vel kanskje heller det at eg ofte er plaga av tvil. Det tok tid å leite seg fram til eit nytt utgangspunkt som var såpass eggande at eg blei i stand til å for ei stund gløyme all den der nagande tvilen.

Hva har du holdt på med i mellomtiden?

– Debutboka mi førte med seg ein del andre typar skriving og oppdrag, så dei neste par åra skreiv eg litt for aviser og tidsskrift. Elles har eg prøvd å halde meg i live. Jobba på kontor og drive rundt i Bergen.

Har du skrevet på boka hele tiden, eller ventet du på en idé, og da den først kom, så gikk det fort?

– Det eldste dokumentet eg har spora med stoff som blei til denne boka er frå 2011. Eg har knota fælt. Det går ikkje fort, nei. Men eg hadde ein idé, og det var å skrive om venskap. Eit problem var at eg såg på all forstyrring frå venene mine i det verkelege liv som research, så istaden for å skrive, kunne eg til dømes sitje og bable og drikke vin heile kvelden.

Jeg har kun lest dette utdraget fra boka, men ikke mer. Fortell litt?

– Det handlar om ei ung kvinne som bur på overtid i eit hybelhus for studentar, sjølv om ho ikkje har vore student på lenge. Ho var arbeidsledig ei lang stund, men så fann NAV jobb til henne i Fretex si makuleringsteneste. Der er det for det meste folk i attføring, men ho er verken eks-narkoman eller eks-kriminell, det einaste problemet med denne hovudpersonen er den ubrukelege utdanninga innan humaniora. Boka handlar om dette vesle livet hennar, om banda som finst på det men også om banda til omverda.

Er du spent på tilbakemeldingene? Eller gleder du deg mest til roen som kommer etterpå?

– Klart eg er litt spent. Og mens eg ventar på eventuelle lesningar, sit eg som ein katt i tunet, attmed hoggestabben, og følgjer med på rugdetrekket på himmelkvelven.

André Innselset, nå er det på tide å snakke litt om ditt liv som soloprodusent. Denne uka ble du anbefalt av NRK Urørt for din aller første tilgjengelige låt under navnet André Øy. Hva fikk det deg til å føle?

– Ej he skrive låtar aktivt sidan ej va seksten, noko som he kulminert i ein enorm backkatalog. Dinne låta som ble anbefalt, «Stuff», e den aller nyaste, skriven og produsert på eit tidspann på to veker, og den, i lag med størsteparten av musikken ej he laga, he ej ikkje vist til nåken før no. Ej e ein fersk produsent, so det e veldig givande å få ein slags attestasjon på at musikken e presentabel, om ikkje fengjande. Svært!

Men du, jeg visste ikke at du sang?

– Ej begynte å lære mej å synge av nødvendigheit for omtrentlig eit år sidan, nokonlunde parallellt med produksjonsutviklinga. Ej innsåg etter kvart som ej mestra dei andre aspekta ved ein produksjon kor avgjerande hovudinstrumentet i ein låt e (les: vokalen). Alle veit korleis ei menneskestemme skal høyrast ut. Som ein tjeneste gav Katrin Frøder mej eit par uvurderlige timar som inspirerte mej til å fortsette. Likeins med alt anna ej he debutert no e ditte første gong ej syng for offentligheita.

Musikken du lager peker i alle retninger, men er essensen en slags nostalgi?

– Ej he eit tvetydig forhold til nostalgi. Dei siste åra he ej innsett at ej ser tilbake på fleire periode med ein lengsel ej veit ikkje e rettferdiggjort der ej klart huska at disse periodene va knusande deprimerande. Samtidig trekke ej definitivt mykje inspirasjon frå min barndom – ofte minne ej forveksla med drømma og vice versa. Låtskriving e avgjort ein slags meditativ, rensande prosess for min del. At musikken oppfattast som sprikande i uttrykk e overhode ikkje forsert, men ej syns det e givande og lærerikt å høre korleis andre oppfatta musikken.

Du er vant til å jobbe alene?

– Opptil no he heile prosessen rundt å skape musikk for min del våre fullstendig hermetisk. Ej vurdera å inkludere andre i innspelingsprossessen og gradvis flytte mej ut av soveromstudioet. Ej he fleire låtar klar til utgivelse på dagen og satsa på å gi ut ein singel til i haust. Til nyåret satsa ej på å få gitt ut ei plate ej he hatt i tankane i sikkert fire år no. En forandra sej mykje på fire år, men låtane resonnara fortsatt. Men det e på høgst tide å bevege sej vidare.

Du leser masse også, gjør du ikke? Studerer engelsk?

– Ej bruka mykje tid på å lese skjønnlitteratur. Ej fekk eit slags tomrom etter vidaregåande som ej beslutta å fylle med å disiplinert studere bøke. So ej beslutta at om ej skulle studere noko vidare, kunne ej like greit disponere den tida ej bruka på å lese til noko som giv ein slags belønning for arbeidet (studiegjeld til side). Ej he hatt eit ganske strukturert forhold til å lese skjønnlitteratur oppledande til studiet, der ej ganske systematisk he jobba mej gjøna ein rekke klassikara frå den vestlige kanon. Alt ej nemnar her er relevant med tanke på den aktuelle Ferdigsnakka-singelen, der Kjersti Rorgemoen blant anna tek for seg skyggen (snevre karrieremuligheiter) som ligg over ein vesentlig andel av studia på humaniora.